Ciemna strona światła 1

Rozdział 1

Dzień jak co dzień. Każdy normalny mieszkaniec tego miasta szykuje się już na powrót do domu. Niektórzy wychodzą do barów, na ulicę, spotkania. Ulice spowijał mrok. W oddali słychać było ożywający miejski zgiełk. Ale na szczęście tutaj było spokojnie. W skraju dzielnicy Richmond, tuż pod Surrey było pusto. Bo wszystko co się może dziać, dzieje się w centrum Londynu, nie na obrzeżach. Ulubione boisko tutejszych dzieciaków było już zamknięte. Bardzo nieliczni wiedzieli, że pomimo kłódki na bramie można się dostać do środka. Megan była jedną z nich. Prześliznęła się pod luką w siatce ścierając sobie przy tym kolano, ale nie przejęła się tym, tylko pognała w ciemność, na boisko. Kopiąc piłkę czuła się zrelaksowana, odstresowana, wolna. W głowie ułożyła sobie plan, jak pokonać wyobrażonych przeciwników i wciskając grzywkę w splątaną gumką resztę włosów ruszyła naprzód.

-TAK! – okrzyknęła triumfalnie wyskakując w górę, gdy udało jej się osiągnąć cel.

Jak to zwykle bywało, o godzinie 22 zapalano reflektory.

Dziewczyna delikatnie starła pot z czoła i odetchnęła głęboko kładąc się na murawie. Na niebie zaczęły pojawiać się pierwsze gwiazdy. Pogrążyła się we wspomnieniach i, gdy wyśliznęło jej się to spod kontroli, przybrała minę męczennicy, potrząsnęła głową i wstała. Bez namysłu mocno kopnęła piłkę, która odbijając się od poprzeczki zatrzymała się w siatce.

-Niedługo powinnam być w domu- westchnęła sama do siebie i ruszyła po swój sprzęt.

Prześlizgując się pod płotem poczuła opór, który pociągnął ją do tyłu. Obejrzała się niepewnie i warknęła pod nosem. Właśnie rozerwała swoją ukochaną koszulkę. Z tyłu na plecach miała dosyć dużą szramę  wiszącego materiału, którą rozpruła do dołu i związała.

Przerzucając plecak na jedno ramię wbiegła do parku i zaczęła wspinać się w górę. Zbliżając się do amfiteatru ukazującego panoramę okolicy zaczęła odpalać papierosa. Oparła się o balustradę i patrzyła pusto w przestrzeń. Po swojej prawej stronie zauważyła żar zapalniczki i podskoczyła ze strachu.

-CHOLERA! Przestraszyłeś mnie. Jak długo tu stoisz i się na mnie gapisz?!- spytała prostolinijnie nieznajomego.

Chłopak ubrany cały na czarno, o ciemnej karnacji i czekoladowych oczach był praktycznie niewidzialny w tym krajobrazie. Nie przejął się on jednak brakiem kultury młodej dziewczyny i wzruszył ramionami wkładając papierosa do buzi i chowając zapalniczkę w kieszeń skórzanej kurtki.

Cóż. Megan nie należała do osób, które wiedziały jak zachować się w danej sytuacji. Trzeba jej to wybaczyć. Blondynka prychnęła pod nosem i ponownie spojrzała przed siebie.

-Grałaś w piłkę na stadionie, prawda?- spytał chłopak po chwili, nonszalancko uśmiechając się do trzymanego w ręku tytoniu.

Co racja, to racja, stąd stalker miał idealny widok na boisko.

-Skąd wiesz?

-Na boisku grała jakaś dziewczyna, a ty masz w ręku piłkę.

„Faaaaakt” pomyślała.

-A skąd ta pewność, że grała tam dziewczyna?

-Bo ta gra była słaba- prychnął nieznajomy.

Megan nie była raczej typem osoby ustabilizowanej emocjonalnie. Od razu przeklęła chłopaka pod nosem i zdeptała niedopałek, po czym odeszła.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ GODZINĘ PÓŹNIEJ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

- Halo? To ja, spóźnię się-tłumaczyła dziewczyna przez słuchawkę swojej znajomej próbując zapiąć spódniczkę. Gdy tylko się rozłączyła podciągnęła zamek do góry i teatralnie strzepała niewidzialny kurz z różowej, rozkloszowanej spódnicy. W pośpiechu złapała ze stolika kluczyki od samochodu, torebkę i wsadzając nogi w trampki wybiegła na dwór. Gdy tylko minęła jedną przecznicę, potknęła przez niezawiązaną sznurówkę. Uporawszy się z butami znalazła na parkingu swoje auto i ruszyła z piskiem opon, jak to miała w zwyczaju.

-Chyba nigdy nie nauczę się normalnie odpalać ten samochód- westchnęła i kierując jedną ręką smarowała usta błyszczykiem- szkoda opon- dodała po chwili, po czym skupiła się na dotarciu do celu.

A był nim klub, w którym miała spotkać się z koleżankami. Zaparkowała nieopodal i ruszyła pospiesznym krokiem jak zwykle myśląc o czymś zupełnie innym.

Gdy w końcu przedarła się przez namolnych ochroniarzy poczuła w sobie odbijające się basy muzyki. Mierząc wzrokiem po ludziach w poszukiwaniu dziewcząt, napotkała kogoś innego. Podeszła do niego podskakując i oparła się na ścianie tuż przy nim.

-Stalker z wczoraj, prawda?

Chłopak spojrzał na nią ciepło i pokiwał głową.

-Powinnam być wściekła, obraziłeś mnie, że nie potrafię grać. Ale zamiast tego wolę skopać ci tyłek. Co ty na to? Jutro, w południe, na boisku.

Znowu, bez odzewu, pokiwał głową.

- Jestem Megan.

-Zayn- zaskoczył ją swoim głosem- jesteś tu sama?

-Właściwie nie. Szłam do koleżanek, kiedy zobaczyłam ciebie, poznałam cię praktycznie tylko po zapalniczce i kurtce, bo wtedy ledwo co mogłam się przyjrzeć- przyznała dziewczyna uśmiechając się uroczo i drapiąc po kolanie.

Pożegnali się skinieniem głowy.

Ona dołączyła do znajomych, a on obserwował ją przez jakiś czas.

Wychodził z klubu nad ranem, znudzony tłumem panienek i gejów, którzy kręcili się wokół niego. Stracił Megan z oczu już jakiś czas temu. Mijał właśnie uliczkę na tyłach lokalu, kiedy zauważył chłopaka, który pochylony całował dziewczynę po szyi.

-Ej, nie, nie taka była umowa, puść mnie- jęknęła zażenowana, ale oprawca nie przejął się tym za bardzo.

Zayn rozpoznał ją po głosie, bo latarnia miotała światłem jak szalona i nie dało rady przyjrzeć się twarzy. Bez wahania ruszył w ich stronę i pociągnął chłopaka za koszulkę. Ten zdziwiony spojrzał na mulata i syknął:
-Czego chcesz tutaj, laluniu? Spadaj, nie wtrącaj się- po czym kontynuował obłapianie blondynki.

Zayn bez zastanowienia ponownie szarpnął chłopaka, tym razem za ramię i odciągnął od niego dziewczynę.

-Powiedziała, że sobie nie życzy, tak więc możesz już sobie iść- odezwał się ostrzegawczym tonem.

Oprawca zamachnął się, żeby uderzyć mulata w twarz, ale ten usunął się mu z drogi i kopnął go w brzuch. Chłopak zatoczył się i wrogim wzrokiem mierząc dziewczynę cofnął się, po czym odszedł.

-Wszystko w porządku?- spytał, gdy poszkodowany opuścił uliczkę.

-Nie, prawie go miałam.

-Trzymaj, nie rób tego więcej- podał jej banknot 100 funtów i odsunął się od dziewczyny.

Ta spojrzała na niego piorunującym wzrokiem.

-Ty myślisz, że jestem prostytutką?! Nie obrażaj mnie!- fuknęła rzucając w niego pieniędzmi- miałam mu opchnąć dragi, założyłam się z dziewczynami.

-Nie wyglądało na to, żeby był zainteresowany narkotykami- odparł chłopak wzruszając ramionami, po czym zaczął odchodzić.

-Zaczekaj- zawołała Megan.

Zayn odwrócił się w jej stronę.

-Chodź ze mną do klubu- powiedziała mimowolnie.

-Właśnie stamtąd wracam. Idę do domu.

- No chooodź- zaskomlała ciągnąc go za rękę.

Nie protestując pozwolił dziewczynie zaciągnąć się do klubu. Wypili razem kilka szybkich szotów i ruszyli na parkiet. Ich taniec wyróżniał się spośród innych. Ocierali się o siebie bez słowa, bez podtekstów. Po prostu tańczyli. Bez zobowiązań.

Następnego dnia, Megan siedziała na trybunach stadionu i obserwowała grę dzieciaków, kiedy go ujrzała. Siedział z kolegami i przyglądał się jej, a gdy tylko to zauważyła, przeniósł wzrok na jednego z kumpli przygryzając wargę. Blondynka przechyliła głowę w zamyśleniu, a wtedy chłopak wstał z murawy i wybiegł z boiska. Pojawił się kilka sekund później na schodach trybun i z niepewnym uśmiechem na twarzy podszedł do dziewczyny. Gdy ta go tylko zobaczyła, uśmiechnęła się promiennie:

-Hej – wyszeptała.

-Cześć- przywitał się- gramy dzisiaj?

-Jasne, chodź do szatni się przebrać- pisnęła cichutko i ruszyła przed nim.

Zniknęła mu w jednej z szatni i po chwili pojawiła się z torbą na ramieniu. Rzuciła ją na ziemię i wygrzebując z niej ciuchy na przebranie powiedziała do niego:

-Odwróć się.

Zrobił, jak też prosiła, ale coś go podkusiło, żeby jednak na nią zerknąć. Na jej plecach zauważył liczne blizny i fioletowo czerwone siniaki. Miała je również na ramionach i szyi. Wyglądały dość przerażająco. Nie skomentował tego jednak, nie chcąc jej drażnić.

Kiedy tylko wyszli na boisko, dziewczyna puściła się biegiem przed siebie, dryblując okoliczne dzieci, a on pobiegł zaraz za nią usiłując odebrać jej piłkę.

-Następnym razem cię pokonam- mruknęła pochylając się i biorąc kilka głębokich wdechów.

Zayn natomiast usiadł na trawie z triumfalnym uśmiechem na twarzy.

-Po co byłeś wczoraj w tym amfiteatrze?- spytała Megan siadając naprzeciw niego.

-Bo tam jest całkiem ładnie. A i nie pokonasz mnie.

-Jak to?!- oburzyła się.

-Bo jesteś za słaba.

-Pffff! Miałeś szczęście i tyle!

-Nie ma tu mowy o szczęściu! Jestem po prostu lepszy!- przekomarzał się z nią wyszczerzając białe zęby. W tym świetle, tej scenerii, Zayn prezentował się naprawdę pięknie. Pogrążył się we wspomnieniach.

Nagle, wyrwał go z nich wrzask koleżanki.

-ZAYN UWAŻAJ!- krzyknęła, po czym rzuciła się w jego stronę i wylądowała na nim, przywierając go do trawy.

Wstała po chwili widząc jego zdezorientowany wyraz twarzy i potrząsnęła lewą ręką próbując ją rozmasować.

-Prawie dostałeś piłką w głowę, ośle- mruknęła niezadowolona.

Chłopak spojrzał na jej nadgarstek i podniósł się, po czym podszedł do niej i chwycił za zranioną rękę.

-Boli? – spytał troskliwie, a ona tylko wzruszyła ramionami.

-Spadam do domu, zapomniałam, że muszę posprzątać- oznajmiła obojętnym tonem i zaczęła się zbierać do wyjścia.

„Co za dziwna baba” westchnął chłopak i ruszył za nią.

-Odprowadzić cię?

-Lepiej nie- mruknęła.

-Zobaczymy się jeszcze kiedyś?

-Może- odparła odwracając się w jego stronę z uśmiechem.

Ale on wiedział, że ten uśmiech nie był prawdziwy. Został na boisku, kiedy ona zniknęła w szatni. Po chwili podbiegł do niego chłopak mniej więcej w jego wieku:

-Lepiej nie rozmawiaj z naszą panią menadżer.

-Dlaczego? Panią menadżer?- spytał mulat niczego nie zrozumiawszy.

-Ona jest menadżerką naszego klubu- odparł energicznie.

-Dlaczego miałbym z nią nie rozmawiać?

-Nie mogę za dużo mielić jęzorem, ale mówię, że to dla twojego dobra- szepnął chłopak, po czym poklepał zdezorientowanego Zayn’a po plecach i wrócił do reszty piłkarzy.

Pierwszy rozdział może być trochę nudny, ale zapewniam, że później będzie ciekawiej!

M.